Prolog

     "Są ta­cy, którzy uciekają od cier­pienia miłości.
Kocha­li, za­wied­li się i nie chcą już ni­kogo kochać, ni­komu służyć, ni­komu po­magać. Ta­ka sa­mot­ność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od sa­mego życia. Za­myka się w sobie"
~Jan Twardowski

 Nie łatwo jest żyć w dużym mieście, żyć wśród ludzi, w ogóle żyć. Czy  życie ma jakiś sens? Czy to co robimy się liczy? A gdyby tak mnie nie było? Czy to coś by zmieniło? 

Jest noc, siedzę zamknięta w pokoju i nie mogę spać. Przed oczami mam tylko tą sylwetkę.
Te ciemne włosy i drogi samochód. Nie ! Obiecałam sobie, że nie popełnię już tego błędu. A może to nie był błąd... wszystko w naszym życiu ma jakiś cel, tak? Skoro tak musiało być, to co robię nie może być zakazane. A jednak...Ale czy ja w ogóle tego chce? Może to nie tak.
To jest tylko fascynacja, a tak na prawdę miłości nie ma, nie było i nigdy nie będzie. To zła droga. Rozwidlenie było już na początku i poszłam nie tędy. Powinnam wrócić ale... czy ta druga droga nadal jest dla mnie otwarta ? Nigdy jej nie opuściłam i ciągle o niej myślę ale tak jakby w mniejszym stopniu. 
Nie! Ja nigdy nie przestałam iść tamtą drogą. Wybrałam obydwie?
Idę jednak tą drugą drogą, mniej łagodną i skomplikowaną ale już nie tak zakazaną. Ta pierwsza to sen.
To sen o moim aniele stróżu który tylko ratuje mnie z opresji ale nie jest mi dane żyć z nim.
Czy mi w ogóle jest dane żyć z kimś? Powinnam przestać tyle myśleć o tym wszystkim i cieszyć się tym co mam. Mam rodzinę, dom, przyjaciół.
Nie potrzebuje Go! Jest dobrze tak jak jest i.... po co on wpakował buty do mojego życia?!
Chociaż patrząc na tą sytuacje to tak jakbym ja wpakowała buty do Ich życia.
To zawsze byli Oni. Nie on, nie ten drugi. 

To Oni